LAURDAG – BitteLitleJulaften

Det er tidlig og framleis mørkt då dei landar i hagen i Konglevegen 2. 
”Ha det, då!” seier Mor. Letta, glad. Endeleg heime!
”Kom her!” ropar Nissefrøken. 
Mor snur seg mot sleden. Redd. Har dei lurt meg? Får eg ikkje dra heim likevel?
”Ikkje du!” ler Nissefrøken. ”Grevlingen. Kom så! På plass!”
Mor kikkar ned på graset. Der står grevlingen tett inntil leggane hennar. Han vil heller være med Mor enn Nissefrøken og Nissen. 
”Kom!, sa eg!!”
Grevlingen klynkar og ålar seg enno tettare inn til Mor. 
”Han kan godt bli med meg, altså” seier Mor.
”Nei, han er jo min” seier Nissefrøken.
Men så ombestemmer ho seg.
”Ja, ja, kvifor ikkje, forresten? Han plagar jo livet av kjærasten min…”
”Og sonen min ønskjer seg eit kjæledyr til jul” seier Mor. 

Mor og Nissefrøken nikkar og smilar og dei er så glad, for kjæledyret er det berre ei av dei som vil ha… 

”Du må hugse å synge for han” seier Nissefrøken.
”Det skal eg gjere” lovar Mor. 

Hans vaknar av ein merkeleg lyd. Eit brøl av noko slag. I stova ser han Påskeharen stå bøygd framover med hendene på knea. Han pustar og stønner og har vondt. Og då gløymer Hans alt om kor sint han er på Påskeharen som nektar å fortelle kor Grete er. Ja, Hans blir oppriktig bekymra.

”Kva er i vegen?!”
”Det er for tidleg!” klynkar Påskeharen.
”Kva?”
”Det er ikkje påske enno!”
”Nei … jula kjem jo alltid først” mumlar Hans
”Vatnet mitt går!”
”Hæ?”
”Det er for tidlig, egga er ikkje ferdige, vatnet går, egga kjem!”
På golvet dannar det seg ein gul pytt – ein påskedam. Og oppi dammen flyter nokre små, svarte kuler. Skeive og rynkete. Nesten som rosiner, berre heilt svarte og knallharde. Hans stirrar forskrekka på pytten med klumpar i. 
”Se – se!” Klynkar Påskeharen.
”Ja… men kva pokk- polkagris … er det svarte egg?!” spør Hans.
”Ja! Det skjer når dei kjem for tidleg. Alt blir berre ekkel lakris, då. Lakrisen rekker ikkje bli til god sjokolade … No er heile påska er øydelagt!” 

Per hadde planar om å gå rett opp på rommet sitt og ignorere Mor heila jula. Han skulle vise at han er sint fordi ho er ein løgnar. Men då mor kom og henta han hjå Tante blei han likevel glad for å sjå henne. Etter å ha gått seg vill i skogen har han sakna henne ekstra mykje. No var det så godt å få Mor heim igjen at han ikkje vil være sur eller krangle. Det var jo trass alt artig med kalendergåver, sjølv om alt dette med Nissen berre er lureri. Og no, no når det står her, utføre huset i Konglevegen 2, og skal til å låse seg inn, ja, då seier Mor noko som gjer at Per bestemmer seg for å tilgi Mor for å lurt han. Ho seier:
”Eg har ein overrasking til deg!”

Og overraskinga kjem byksande mot dei i det same dei trår inn i entréen. Eit firebeint, hårete og bustete vesen. Ein vaskebjørn? Eit overfora ekorn?
”Eg fann han på reisa mi” seier Mor.
Ein hundevalp? Ein bever? Noko er kjent med dyret.
”Til meg?!”
”Ja, til deg. Eg veit det ikkje er julaftan enno, men eg kan ikkje halde han innesperra, stakkars, …så du får han no. Ein ekstra julegåve sidan du har vore så snill mens eg var vekke.”
”Mitt eiget kjæledyr!”
”Ja. Ditt kjæledyr.”
”Men … kva slags dyr er det”
Det veit ikkje mor heilt sikkert. Ho spurte aldri. Men Nissefrøken kalla han for noko … kva var no det? Greve-Ling? 
”Tja … det er eit kjæledyr iallfall” seier ho.
 
krfksjkt! krfksjkt! krfksjkt! seier dyret.
”Åååå… nei… !” Klynkar Per som kjenner den lyden.

”Dette er jo Knudsen si grevling!” ropar Per og blir lei seg. For han har alt blitt glad i grevlingen. Og Per han ikkje berre behalde grevlingen når han veit at Ludvigsen leiter. 
”Kven?” spør mor.
”Berre ein eg blei kjent med då … då … då eg gjekk meg ein tur her om dagen. Ein mann som leita etter grevlingen sin.”
Både Per og Mor er skuffa då dei finner telefonnummeret hans å Internett. Dei er endå meir skuffa då han svarar på første pip. Og endå meir skuffa då han seier at han kjem med ein einaste gong…
 

Ingenting fungerer betre enn ein prematur egg-fødsel for å skape fred mellom to ilske mannfolk. Påskeharen og Hans sit saman i stova. Utan å krangle. Utan å fortelle vitsar med dårleg enderim. Dei sit alvorlege, rolege. Djupt konsentrerte og legg planar. Hans og Påskeharen har blitt forsona. Og, dei har funnet noko dei har til felles. Tre ting, faktisk:
1. Miljø
2. Godteri
3. Kjærleik

Hans fortel om Tante, at han er forelska og kanskje vil reise sin veg, slå seg ned i lag med Tante … og då vil Peparkakehuset stå tomt. Og – tja – nokon burde passe huset – det kan vel ikkje berre stå slik og forfalle? Nei, Påskeharen er einig i det. 
”Matsvinn er noko herk!”
”Ja, det er ei av dei største klimabelastningane!”

Hadde det ikkje vore for at Påskeharen alt hadde åte opp døra, ville dei akkurat no ha høyrt lyden av at ho blei opna. Men, ingen dør, ingen dør-lyd. Så dei høyrer ikkje at Nissefrøken kjem heim. Nissefrøken listar seg inn… Og der, i stova, ser ho dei to viktigaste mennene i livet sitt sitte saman i noko som liknar stille harmoni; dei kranglar ikkje slik Hans og Nissen gjorde. Og ho kjenner hjartet bli varmt og godt, og at alt kjem til å ordne seg. Tenk så flaks at Hans og Påskeharen kjem så godt overeins!

”Og med eit slikt hus som dette, risikerer du aldri at påska blir øydelagt!”
”Nei, og eg vil aldri trenge å lære meg å puste med magen!” ropar Påskeharen, letta.
”Kvafornoko?!”
”Berre noko me lærte i Spania. Du veit, eg er ein bereist Hare – eg har nemleg vore på –”
”…stressmeistringskurs i Spania, ja, eg veit det” avbryter Hans.

Nissefrøken lister seg ut igjen. Etter å ha sjekka at heksa er på plass, at alt er som det skal, lister ho seg inn igjen. 

”Eg er heime!” roper ho, muntert.
Og før Hans rekker å stille eit einaste spørsmål, seier ho:
”Og eg har med julegåver til alle!”

Heksa har budd i buret utan å utøve hekseri og fandenskap såpass lenge at ho er redd ho ikkje lenger er i stand i å ljuge. Så då ho høyrte lyden av Nissefrøken sine treskor, skunda ho seg å lukke augo og late som om ho sov. Ho var redd Nissefrøken ville spørje om korleis ting har vore mens ho var vekke, og det veit jo ikkje Heksa som sjølv har vore vekkreist – og det utan lov! Avtala var at heksa skulle trylle Nissefrøken til Nordpolen og vente i buret sitt og få gåve. Men så stakk ho av… Men ho stakk jo berre litt av. Og ho kom jo tilbake! Men for ikkje å røpe seg, lot Heksa altså som om ho sov, som om ho heile tida har vore i buret sitt. For det var det som var avtalen. Være snill Heks. Og så – så skulle ho få gåva si! Sitt livs første gåve. Og no er Nissefrøken heime!

Så snart Nissefrøken går sin veg, opnar heksa augo for å sjå om det allereie har dukka opp ei gåve. Det har det ikkje. Så høyrer ho Nissefrøken rope frå huset:
”Eg er heime, og er har med julegåver til alle!”

Til alle?
Meg og?
Kor er mi gåve?
Når skal eg få ho?
Kva er inni gåva? 
Kva slags papir er ho pakka inn i?
Med eller utan sløyfe? 

Heksa er så spent og ivrig at ho ikkje får sove. Så, etter at alle ljosa er sløkt og ho høyrer Påskeharen snorke, finner Heksa fram sopelimen og flyr seg ein tur. Ikkje for å stikke av. Ikkje for å gjere hekseri. Men for å få tida til å gå slik at ho snart kan få gåva si.

Nissen er også ute å flyr denne kvelden. Han og Rudolf og sleden. Dei øver seg til julaften. Rudolf er litt ute av trening, litt treig, litt rusten i teknikken. Og no er det knapt med tid. Nissen og Rudolf har terpa på lukeparkering og landing på skrå-tak. No tek dei nokre siste runde og øver på venstresving. Og så, når Nissen er nøgd, legger han turen over Konglevegen for å forsikre seg om at Mor er heime og at alt er bra med henne og Per og grevlingen. Nissen smilar i skjegget då han ser det raude huset til Mor. Han sirklar rundt det nokre gonger. Kikkar inn i vindauga. Per må ha lagt seg, for det er berre eit ljos tent, og det er i stova. Og der sit Mor. Men – ho er ikkje åleine. Det sit ein mann der og. Kven er han? Og Kvifor tek han tak i halsbandet til grevlingen? Mannen forsøker å stele grevlingen til Mor! Å nei og nei og nei… ! Mannen kan ikkje dra derifrå med Mor si grevling! Nissen er så oppslukt av dramatikken at han gløymer å halde styr på Rudolf … Og sjølv om himmelen er stor, er han ikkje så stor at kollisjonar ikkje kan inntreffe …

Heksa landar hardt på bakken med lufta slått ut av seg. Fortvila ser ho sopelimen fortsette vidare utan henne. Ho ser seg om. Ho ligg på graset utføre eit raudt hus. Over seg ser ho skuggane av noko stort. Det seier PANG då dette store landar litt lenger nedi hagen. Og så kjem nokon springane mot henne.
”Unnskyld! Går det bra?”
”Au, au .. eg .. au… kosten min!”Heksa kikkar opp og får sjå eit kvit-skjegga ansikt. Ho kjenner hjartet gjere eit byks. Mange, mange byks.
”Jøss! Er det du som er Heksa?”
”J-j-ja … Korleis visste du det?”
”Det var du som trylla Nissefrøken til Nordpolen, var det ikkje?”
”Jau, det var vel det.”
”Det var veldig snilt av deg!”
”E-e-er du Nissen?!”
”Ja, eg er Nissen!”
”Eg har vore frykteleg snill i år” seier Heksa, og forsøker å reise seg opp.