Kjapp anbefaling – Ei lita perle frå Japan

Las nyleg denne boka her – eg var ute etter noko «kjapt» og enkelt, noko koseleg og mindre kravande. Eg trengde eit avbrekk før eg gjekk vidare i Innsirkling-trilogien til Carl Frode Tiller. Og så låg denne her då, og ho har låge i hylla altfor lenge og plutseleg freista det veldig å opne ho! Har lese myke japansk litteratur i år, så kvifor ikkje utvide mitt japanske repertar endå litt meir? Eg er no særs glad for at eg valte nettopp denne boka for eg kosa meg noko heilt enormt – og starta til og med å lese treigare når det gjekk mot sluten fordi eg ikkje ville at boka skulle ta slut … om ikkje det er eit kvalitetsteikn …

Med dette anbefaler eg altså sterk boka: «The Housekeeper and the Professor» av Yoko Ogawa.

Kort om handlinga:
Ei åleinemor på rundt tretti år arbeider som heimeassistent via firmaet sitt, og i denne boka fortel ho om den gongen ho arbeidde hjå ein gamal matematikk-professor. Eit spesielt kravande jobboppdrag – ikkje berre fordi han alt har hatt ni andre assistentar frå same firma – alle som ein fekk sparken, men komplisert endå meir fordi han lider av hukommelsesproblem etter ei ulukke som gjorde han ufør. På grunn av ulykka kan han ikkje danne seg nye minner – alt han hugsar er knyta til tida fram til ulykka i 1975. Alt som skjer her og no klarar han berre å hugse i omlag 80 minutt. I rett under to hundre sider får vi altså eit rørande innblikk i forholdet mellom denne dama, sonen hennar og professoren.

Matematikk spelar forresten ein spennande rolle i denne boka, og det sagt; ein treng på ingen måte vere matematikkar for å skjønne boka, og matematikkens rolle er aldri så komplisert at det øydelegg lesinga for det mindre matematikk –begeistra publikummet. Men, for dei som likar matematikk, er dette ei perle av ei bok! 

Og det er nettopp med ein matematisk referanse at boka startar:

Les denne fordi:
* ho er lettlest
* boka byr på dybde – trass i at ho er lettlesen finns det så mange lag her; raude trådar, symbolikk og metaforar.
* Boka kan lesast «rett fram», eller ein kan velje å lese meir analyserande då det er ein rekke ting en kan velge å undersøke meir om ein er nyfiken. Men ein treng ikkje analysere noko for å lese likevel.
* Ho kan slukast på kort tid
* har eit originalt plott
* er truverdig og ekte
* byr på glede og sorg og humor og alvor
* matematikken – som går igjen i heile boka – er framstilt på ein interessant og naturleg måte!
* Språket er enkelt og rett fram, samstundes er det svært billedleg
* LES DENNE FORDI HO ER KNALLBRA!

Innsirkling -Korte kjappe tankar

Umiddelbare tankar om den første boka i trilogien: ”Innsirkling” – av Carl Frode Tiller

Litt om ”konseptet” og plottet:
– David har mista hukommelsen etter ei ulykke, og i den forbindelse blir folka rundt han oppmuntra til å skrive brev til han, for å stimulere minnene, for å gje han eit bilete av kven han er. I boka følger vi tre menneske som har kjent David – ungdomsvenene Jon og Silje, og stefaren Arvid. 

Boka er delt i tre – og vil følgjer desse tre bekjente i kvar sin del av boka. Vi følger dei her og no (juni/juli 2006) – og får dermed sjå korleis dei har det, kva dei driv med, kva liva deirar handlar om osv… og denne ”no-tida” blir broten av med jamne mellomrom av utdrag av brevet dei har skrive til David – brev med tankar og minne om David. 

DET EG LIKTE GODT:
– originalt og ”nytt” konsept for ei bok; noko eg ikkje har lese liknanande av før
– ein enorm menneskeleg g psykologisk forståelse og innsikt frå forfattaraen si side; ein kjenner igjen dei menneskelege karakteristikka; dei gode, dei vonde, dei flaue, tabu-tankane, ”galne” tankar. 
– Spennande og tankevekkande
– interessant å sjå korleis David blir måla fram av dei andre sine tankar og minne. Og dette får ein til å sjølv reflektere litt på kven en er – korleis andre ser ein vs korleis ein ser på seg sjølv.
– det er ikkje noko fasit eller svar her på kven David er. Lesaren får sjølv danne seg eit bilete og eg ser føre meg at ingen sit igjen med heilt det same inntrykket av mannen David.
– Nettopp dette (punktet over) gjer også at dette er ei bok eg kan få lyst til å lese igjen seinare; for eg tipper at eg ved ein ny gjennomlesing vil tillegge karakteren David endå nokre nye karaktertrekk.

DET EG LIKTE LITT MINDRE:
– boka tek føre seg tre svært ulike karakterar, og alle desse tre skal skrive brev; då sakna eg ein tydelegare skillnad mellom karakterane. Skrivestilen er svært lik, språket og ordvalet er også veldig likt. For meg blei det tydeleg at det var ein forfattar som har skrive breva og ikkje karakterene i boka – for, treffer ein verkeleg på tre ”tilfeldige” menneske i den store verda som skriver så bra og som formulerer seg så likt?
– Dette samme poenget– språkvalet og formuleringar – er også noko eg syntes ødela litt når det gjaldt å følgje karakterane i no-tid; også her er skrivestilen veldig lik for kvar karakter. Måten tankane deirar blir skildra på, måten kjenseler kjem fram på .. det er så likt hos alle dei tre. Det blir nok ekstra synleg fordi det er skrive i første person. Alle tre karakterane fortel frå ”eg”-perspektivet, og hos alle tre er det tatt i bruk same slags verkemiddel – mellom anna gjentakningar og repetisjon. 
For min del gjorde dette at det blei vanskelegare å sjå skilandene mellom dei tre karakterane; dei framstår (for meg) som likare enn dei er. Språket gjer at dei framstår ganske like, medan innhaldet og det som kjem fram gjer at ein veit at dei overhodet ikkje er like i det heile tatt.
– over tid; nesten tre hundre sider – blei det litt slitsamt å lese dette. Lange setningar, utallige komma. Skjønner jo at dette er virkemiddel og det fungerer (for det meste) veldig fint for å visekorleis dei ulike tankane utspelar seg, korleis assossiasjonar dukkar opp osv. Men når det heile vegen er skrive slik, som eit oppgulp av tankar og kjensler, blir det rett og slett litt for mykje av det gode. I mi audmjuke meining ville det gjort seg godt om det innimellom blei brote litt opp, at vi som lesarar i blant kunne få servert nokre kortare setningar, noko litt meir presist enn ”berre” lange tankebanar. 

Det sagt – bok nr to og tre ligger alt klart og eg kjem til å gå laus på resten av trilogien meget kjapt. Først skal eg imidlertid lese noko heilt anna for å få med ein pause frå desse lange setningane eg nettopp har akka meg over …! Denne vesle boka her har eg lenge gleda meg til! Og med sine få sider ser eg føre meg at det er ei fin «pause-bok før eg tek eit nytt dypdykk inn i Innsirkling. «Nemeleg: